Wełecz – Wikipedia, wolna encyklopedia
- ️Sun Oct 10 2021
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
wieś | ||
![]() Sosna zwyczajna, pomnik przyrody w Wełczu | ||
Państwo | ||
---|---|---|
Województwo | ||
Powiat | ||
Gmina | ||
Liczba ludności (2011) | ||
Strefa numeracyjna |
41 | |
Kod pocztowy |
28-100[4] | |
Tablice rejestracyjne |
TBU | |
SIMC |
0233030[5] | |
Położenie na mapie gminy Busko-Zdrój | ||
Położenie na mapie Polski | ||
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego | ||
Położenie na mapie powiatu buskiego | ||
![]() | ||
|
Wełecz – wieś w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie buskim, w gminie Busko-Zdrój[6][5].
SIMC | Nazwa | Rodzaj |
---|---|---|
0233046 | Bogoria | kolonia |
0233052 | Komorna | część wsi |
0233069 | Stara Wieś | przysiółek |
Do 1870 istniała gmina Wełecz.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Na terenie wsi Wełecz znajduje się centrala oraz baza magazynowa Grupy Polskie Składy Budowlane S.A. oraz firmy spedycyjnej Eko-Trans.
Przez wieś przechodzi niebieski szlak turystyczny z Pińczowa do Wiślicy.
W czasie II wojny światowej w pobliskim Lesie Wełeckim władze okupacyjne dokonywały masowych egzekucji Polaków.
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 144902
- ↑ Wieś Wełecz w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-10-10], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1443 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b c GUS. Rejestr TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- Wełecz, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 200.