Wenera 9 – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wenera 9

Inne nazwy	4V-1 No. 660
Zaangażowani	ZSRR
Indeks COSPAR	1975-050A
Rakieta nośna	Proton K/D[1]
Miejsce startu	Bajkonur, Kazachstan
Cel misji	Wenus
Orbita (docelowa, początkowa)
Perycentrum	1510 km[1]
Apocentrum	112 200 km[1]
Okres obiegu	2898,0 min[1]
Nachylenie	34,15[1]°
Czas trwania
Początek misji	8 czerwca 1975 (02:38 UTC)
Data lądowania	22 października 1975 (05:13 UTC)
Wymiary
Masa całkowita	4936[1] kg
Masa aparatury naukowej	lądownik: z osłoną 1560 kg; po wylądowaniu 660 kg
Multimedia w Wikimedia Commons

Wenera 9 (ros. Венера 9) – szósta udana radziecka sonda kosmiczna przeznaczona do badania Wenus. Była to pierwsza sonda nowej generacji (typ 4V-1) programu Wenera, o znacznie większej masie od poprzedników. Sonda posiadała lądownik, który przekazał pierwsze, czarno-białe zdjęcia powierzchni Wenus^[2]. Lądownik wyposażony był w aparaturę, dzięki której dokonano pierwszych analiz chemicznych gruntu Wenus. Główna część sondy (orbiter) stała się pierwszym sztucznym satelitą Wenus. Miała ona za zadanie przekazywanie na Ziemię sygnałów z lądownika oraz wykonywanie fotografii i innych pomiarów atmosfery planety.

Wenera 9 została wyniesiona przez rakietę Proton K z członem ucieczkowym Blok D 8 czerwca 1975 z kosmodromu Bajkonur w Kazachskiej SRR. Odłączenie lądownika nastąpiło 20 października. Wylądował on miękko na powierzchni planety 22 października 1975 o 05:13 GMT w rejonie Beta Regio, w miejscu o współrzędnych 31,01°N, 291,64°E. Przesyłał dane przez 53 minuty po lądowaniu^[2].