Yokosuka MXY7 Ohka (櫻花 "kwiat wiśni", Hebon-shiki Ōka) - japońska samobójcza załogowa bomba latająca, niewielki samolot, dolnopłat o podwójnym usterzeniu ogonowym i konstrukcji mieszanej z końca II wojny światowej. Amerykanie nadali jej nazwę Baka, w języku japońskim oznaczającą idiotę lub głupca i będącą wyrażeniem obraźliwym.

W 1944 roku ilościowa i jakościowa przewaga Aliantów na Pacyfiku oraz rosnące straty własne zmusiła dowództwo japońskie do podjęcia bezprecedensowych decyzji. Wiceadmirał Takijiro Ohnishi zaproponował stworzenie formacji samobójczych, których żołnierze mieli poświęcać swoje życie w precyzyjnym i skutecznym ataku na okręty wroga. Początkowo piloci-samobójcy mieli do dyspozycji standardowe samoloty produkowane przez przemysł japoński, których osiągi nie zawsze pozwalały na przeprowadzanie tego typu ataków. Latem 1944 chorąży Mitsuo Ohta wraz ze studentami wydziału lotniczego uniwersytetu w Tokio, opracował projekt samobójczego samolotu rakietowego. Projekt przekazano do zakładów Yokosuka, gdzie opracowano dokumentację techniczną. Samolot miał mieć małe wymiary, co pozwalało na osiągnięcie dużych prędkości w locie nurkowym i utrudniało zestrzelenie atakującego przed wypełnieniem misji. Ponieważ maszyna była jednokrotnego użytku, w jej konstrukcji miano unikać stosowania materiałów strategicznych, jak stal czy duraluminium. Zakładano również jak najmniejszy stopień skomplikowania technicznego, aby pilotami w misjach samobójczych mogły być osoby po przeszkoleniu teoretycznym.

Budowa prototypów trwała kilka tygodni i pierwsze skompletowano na przełomie września i października 1944 roku. Bezsilnikowe próby w locie przeprowadzono w październiku, w listopadzie miał miejsce pierwszy lot z pracującym silnikiem. Konfigurację zatwierdzono do produkcji jako MXY7 Ohka Model 11. Do wstrzymania produkcji zbudowano 150 egzemplarzy w zakładach Yokosuka oraz 600 w arsenale marynarki w Kasumigara.

Wraz z wstrzymaniem 11 marca 1945 roku produkcji samolotu Ohka Model 11 rozpoczęto przygotowania do produkcji jego następcy oznaczonego MXY7 Ohka Model 22. Miał on mieć znacznie lepsze osiągi oraz przede wszystkim być bardziej niezależny podczas ataku od samolotu nosiciela. W tym celu postanowiono przekonstruować kadłub do zainstalowania w nim silnika turboodrzutowego Mitsubishi Ne-20.

Problemy konstrukcyjne z nową jednostką napędową oraz opóźnienia w jej produkcji zmusiły japońskich konstruktorów do zainstalowania w nowej bombie latającej silnika typu motorjet, który był wzorowany na zastosowanym na początku II wojny światowej silniku włoskiego samolotu doświadczalnego Caproni Campini C.C.2. Ponieważ krótki lot nie wymagał zbyt dużej mocy, do napędu bomby wybrano silnik Tsu-11, którego sprężarkę napędzał silnik rzędowy Hitachi GK4A Hatsukaze 11 (Ha-11-11) o mocy 110 KM. Podczas startu mógł on być dodatkowo wspomagany przez silniki rakietowe Typ 4-1 Model 20 mocowane pod kadłubem.

Oprócz napędu Model 22 od swojego pierwowzoru Model 11 różnił się również mniejszą rozpiętością skrzydeł, wydłużonym kadłubem, parą wlotów powietrza za kabiną pilota, rurami wydechowymi silnika tłokowego wystającymi pod kadłubem oraz charakterystyczną dyszą wylotową silnika odrzutowego wystającą z tyłu samolotu poza obrys kadłuba. W Modelu 22 zastosowano także mniejszą (o 200kg) głowicę bojową o masie 600 kg. Mniejsza masa oraz zmniejszona rozpiętość skrzydeł wynikała z planów zmiany samolotu-nosiciela na bardziej zwrotny Yokosuka P1Y.

Do końca wojny zdołano wyprodukować 50 egzemplarzy Modelu 22 w zakładach Yokosuka oraz tylko trzy silniki Tsu-11. Żaden nie został wykorzystany bojowo, przeprowadzono jedynie dwa loty doświadczalne bez głowicy bojowej, w tym jeden z użyciem silnika. Z powodu niedoświadczenia i błędów pilotów oba zakończyły się katastrofą.

Do treningu pilotów skonstruowano wersje treningowe K-1 i K-1 Kai. Pierwsza (K-1) była jednomiejscowym szybowcem z balastem wodnym w miejscu głowicy bojowej. Umożliwiało to pilotowi zapoznanie się z charakterystykami lotnymi bomby. Wersja K-1 Kai była dwumiejscowym samolotem o napędzie rakietowym. Kabinę ucznia umieszczono w miejscu głowicy bojowej, w drugim kokpicie miejsce zajmował instruktor.

W planach pozostała większa wersja napędzana silnikiem turboodrzutowym (Model 33) oraz wersje startujące z wyrzutni-katapulty, przeznaczone dla okrętów podwodnych oraz jaskiń na lądzie (Model 43).

Ze względu na założenia konstrukcyjne Yokosuka MXY7 Ohka musiała być transportowana w pobliże celu przez samolot-matkę. Do roli tej wykorzystywano specjalnie przystosowane (przez usunięcie drzwi komory bombowej) samoloty Mitsubishi G4M2e Model 24 ("Betty"). Jako nosiciela planowano użyć także samolotów Yokosuka P1Y1 Kai Ginga Model 11 Special ("Frances") dla bomby MXY7 Model 22 oraz Nakajima G8N1 Renzan ("Rita") dla bomby MXY7 Model 33.

Bomba była przewożona pod samolot-nosiciel na trójkołowym wózku manewrowym, który miał możliwość podniesienia bomby do góry o 45 centymetrów w celu łatwiejszego zamocowania w komorze bombowej. Podczepiano ją za zaczep umieszczony na grzbiecie kadłuba przed kabiną pilota. Pilot-samobójca wsiadał do swego pojazdu przed podwieszeniem go pod bombowcem i przebywał tam przez cały czas lotu. Do jego kabiny doprowadzono instalację tlenową oraz przewody zapewniające łączność z nosicielem. Ponieważ bomba mogła być wyczepiona na wysokości 8000 metrów, pod fotelem pilota znajdowała się butla tlenowa z niewielkim zapasem tlenu. Po zbliżeniu się do rejonu działań załoga bombowca miała rozpoznać cele i przekazać pilotowi niezbędne informacje. Następnie powinna wstępnie nakierować zespół na cel i zwolnić bombę. Jej pilot miał przebyć lotem ślizgowym odległość dzielącą go od celu, następnie wybrać atakowany okręt, uruchomić silnik i przejść w lot nurkowy. Dzięki silnikowi rakietowemu oraz nurkowaniu Ohka powinna osiągnąć prędkość około 800 km/h, co zabezpieczało ją przed zestrzeleniem zarówno przez myśliwce, jak i artylerię przeciwlotniczą.

W praktyce jedyną wersją zastosowaną bojowo był Model 11. Choć silniki rakietowe na paliwo stałe gwarantowały osiągnięcie dużej prędkości ataku, to jednocześnie ich krótki czas pracy ograniczał zasięg działania do 20 mil morskich. Tak mała odległość zmuszała załogi powolnych samolotów bombowych do wejścia w zasięg działania myśliwców osłony lotniskowców. Spotkanie takie kończyło się najczęściej zestrzeleniem zarówno bomby, jak i samolotu-nosiciela.

Informacje do weryfikacji.

Pierwsza akcja 21 marca 1945 (?), niepowodzenie, przechwycenie Betty. Starty z Okinawy (?). 1 kwietnia 1945 - atak na USS West Virginia i trzy transportowce. 12 kwietnia 1945 - operacja "Kikusui 2" (?); w akcji bierze udział 9 MXY7, zatopiony USS Mannert L.Abele. Do czerwca zużyto 74 pociski, liczba zatopionych i uszkodzonych nieznana, różna w różnych źródłach (koło 7 sztuk).

Model 11

Pierwszy i podstawowy wariant produkcyjny, Podstawowa wersja produkcyjna i jedyna zastosowana bojowo.

Model 21

Opracowany przez firmę Nakajima prototyp wersji Model 11 z metalowym pokryciem skrzydeł.

Model 22

Wersja z silnikiem odrzutowym Tsu-11 typu Campini.

Model 33

Rozwinięcie Modelu 22 wyposażone w silnik turboodrzutowy Ne-20. Produkcja nie została podjęcia z powodu zaniechania produkcji bombowca Nakajima G8N, który miał być nosicielem tej wersji.

Model 43 Ko

Pokładowy samolot samobójczy z silnikiem turboodrzutowym Ne-20 przeznaczony na wyposażenie okrętów podwodnych typu Sen-Toku.

Model 43 Otsu

Lekki samolot myśliwski z silnikiem turboodrzutowym Ne-20 przeznaczony do obrony powietrznej Japonii.

Model 43 Hei

Lekki przechwytujący samolot myśliwski z silnikiem turboodrzutowym Ne-20, skonstruowany dla lotnictwa armii.

Model 53

Zdalnie sterowany pocisk napędzany silnikiem turboodrzutowym Ne-20. Do celu miał być holowany podobnie jak szybowiec.

K-1 Kai

Jednomiejscowy szybowiec szkolno-treningowy.

K-1 Kai Wakazakura

Dwumiejscowy samolot szkolno-treningowy z silnikiem rakietowym.

Yokosuka MXY7 Ohka była to niewielka, pilotowana bomba latająca o konstrukcji samolotu z klasycznym wolnonośnym dolnopłatem z podwójnym usterzeniem pionowym. Napęd to zespół trzech silników rakietowych Typ 4-1 Model 20 na paliwo stałe o łącznym ciągu około 800 kG, jaki uzyskiwał po 10 s pracy. Długość całkowita silnika wynosiła 1,980 m. Yokosuka MXY7 pod względem technologicznym dzieliła się na 6 podstawowych zespołów:

kadłuba,
skrzydeł o konstrukcji drewnianej,
usterzenia ogonowego,
obudowy zespołu napędowego
głowicy bojowej
osłony głowicy bojowej

Głowica bojowa zawierała ładunek wybuchowy TNT o masie 1200 kg, był przymocowany czterema śrubami do specjalnego łożyska. Głowica była wyposażona w cztery inercyjne zapalniki detonacyjne i jeden zapalnik zderzeniowy w przedzie głowicy. Wystawał on przed osłonę. Wszystkie zapalniki podczas lotu były zabezpieczone, odbezpieczane były przez pilota gdy wprowadzał samolot w lot nurkowy nad celem.

Kamikaze