pl.wikipedia.org

Wojna hiszpańsko-marokańska – Wikipedia, wolna encyklopedia

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Wojna hiszpańsko-marokańska

Ilustracja
Bitwa pod Tetuanem pędzla Dionisia Fierros Álvarez
Czas

22 października 1859 – 26 kwietnia 1860

Miejsce

Północne Maroko

Terytorium

Maroko

Wynik

Zwycięstwo Hiszpanii
Traktat z Wad Ras

Strony konfliktu
Hiszpania Maroko
Dowódcy
Izabela II Hiszpańska
Antonio Ros de Olano
Leopoldo O'Donnell
Juan de Zavala
Juan Prim y Prats 		Muhammad IV
Mawlay Abbas
Mawlay Ahmad

Wojna hiszpańsko-marokańska – konflikt zbrojny między tymi państwami, który rozgrywał się w latach 1859–1860.

Napięcie między Hiszpanią a Marokiem rozpoczęło się od ataku rifeńskich piratów na statek „San Jose”. Bezpośrednim powodem wypowiedzenia wojny przez Hiszpanię w dniu 22 października 1859 r. były ataki muzułmańskiego plemienia Andżera na hiszpańską enklawę Ceuta znajdującą się na terenie Maroka.

Hiszpanie zaatakowali Maroko wysyłając tam armię w sile 48 tys. ludzi pod osobistym dowództwem premiera Leopolda O'Donnella. Walki ułożyły się po myśli Hiszpanów, a zwycięstwo generała Juana Prima y Pratsa i opanowanie Tetuanu 6 lutego 1860 r. utwierdziło ich militarne zwycięstwo.

Przed Hiszpanami stanęły jednak problemy finansowe związane z wydatkami wojennymi oraz epidemia cholery dziesiątkująca jej armię. Maroko rozdarte wojnami plemiennymi nie było w stanie wykorzystać sytuacji. Dopiero pod naciskiem Brytyjczyków doszło dnia 26 kwietnia[potrzebny przypis] 1860 r. do podpisania układu pokojowego. Hiszpanie otrzymali odszkodowanie wojenne, a do czasu ich spłat mieli prawo okupować miasto Tanger. Ich enklawy Ceuta i Melilla zostały nieznacznie powiększone, mogli też założyć faktorię handlową na Przylądku Juby. Straty obu stron w konflikcie to 10000 po stronie hiszpańskiej (z czego 4000 to ofiary cholery) i 6000[potrzebny przypis] po stronie marokańskiej.